For many people in the LGBTQIA+ community, coming out is an ongoing experience, one that is littered with instant rejections, acceptance, or sometimes even a journey towards understanding. This milestone moment has many conflicting layers of emotions associated with it. You can come out when you want, at your own pace, or never at all, if that is what empowers you.
As part of our celebrations for Pride Month, we requested some of our friends in the LGBTQIA+ community to share their coming out stories. We chose to highlight the positive ones to extend some hope to others. This is not to disregard or disrespect the stories of many who have been orphaned or rendered homeless after speaking their truth, but to show that there is a community ready to accept you as you are.
Submitted by Ashwin Thiyagarajan (Fashion Designer)
Being raised in a conservative middle-class family, I had never thought about coming out until it actually happened. Till then, just like any average gay boy, I lived two lives: Hookups in the name of night studies, Bangalore trips (to meet my fellow gay friends) in the name of industrial visits and boyfriends in the name of gym friends were the norm. Even though the thrill excited me, the lying started getting to me. While I was caught in a debate with myself as to how to go about with this double life, my mom rummaged through my cupboard to find love letters, greeting cards, and gifts. All from boys, of course. Sure enough, she read the letters. She didn’t understand the context but she felt that it was not normal. My relief after this incident was two fold: 1. She didn’t make an issue of it 2. She gained a faint idea of what was going on.
Unfortunately, the relief did not last long.
My uncles started troubling my mother to get me married to their daughters. My mother, desperate after discovering my love notes, decided that marriage was the solution. I was only 22. It would be borderline child marriage! But my mother didn’t care. We argued every other day. On one such occasion, during the argument, my mom, out of nowhere said very firmly “Ashwin, you need a life companion and it cannot be a boy.” Like a typical scene from an intense Tamil film, there was silence for the next few seconds. A faint voice inside my head repeatedly told me “It’s now or never!” And I decided to take the plunge. I CAME OUT!
The following weeks were very hard. Discussions turned into arguments, talks turned into tears and nights turned into days without a wink of sleep.
My parents did not have a modern upbringing. Mom grew up in a village called Vathirayiruppu in South Tamil Nadu. She didn’t continue her education after high school and was married off to a man in Chennai at the age of 19. Dad, though was raised in Chennai, grew up in an extremely orthodox family with very conservative values. So, none of this made sense to them. But, they listened. They listened to what I had to say, maybe not wholeheartedly, but they listened. However, they couldn’t comprehend anything that I said.
Mom thought it was perhaps an illness while dad deemed it to be a defect. So, they took me to our family doctor assuming medicine can help. Luckily, I had already come out to our family doctor since I used to get my regular tests done with him. He pointed us in the direction of a psychiatrist and assured me in privacy that it would only help my cause. He was not wrong.
The psychiatrist tried to help my parents understand that there was nothing wrong with me and that they should learn to accept me for who I am. My parents were not convinced. In their defence, they had just found out that men can have sex with men. It is only fair to give them a while to digest that. Kidding aside, it was my sister who spoke to them everyday on Skype calls from the US and made them realize that my happiness should matter the most to them and irrespective of who I choose to love, I’m still their little boy.
They have been an absolute dream since. From telling me “Ashwin, your life companion can’t be a guy” to now asking me “Kutty please, can you date someone your own age next time?” My mother has had a journey of her own through this. A lot of gay men have Cher and Beyonce as their gayicons. For me it’s my mom, merely for the way she embraced my reality and made life so beautiful for us. As for my dad, he still thinks it’s a defect but he allows me to be myself. He may not understand what being gay is completely, but he approves of my right to love whoever I want and be happy in the end.
While I have taken it upon myself to do my best to reason him out of his misconception, I am extremely grateful to have a family that prioritises my happiness above all else. With my parents by my side, now I can take on the world, spread awareness, raise my voice and do my bit in the fight to make this world a better place for everyone.
Happy Pride Month folks! ❤
Submitted by anon [English translation below]:
ഞാൻ ഗേ ആണെന്ന കാര്യം അമ്മയോട് പറഞ്ഞിട്ട് ഇപ്പോൾ കൊല്ലം പലത് കഴിഞ്ഞിരിയ്ക്കുന്നു. അന്നെനിക്ക് 21 വയസ്സ്. ഡിഗ്രികഴിഞ്ഞിരിയ്ക്കുന്ന കാലം. ഉപരിപഠനത്തിന് സ്റ്റൈപ്പൻഡോടുകൂടി ഒരു അവസരം കിട്ടിയ കാലത്താണ് ഞാൻ അമ്മയോട് പറഞ്ഞത്. എങ്ങനെയാണ് ഞാൻ പറഞ്ഞതെന്നോ പറഞ്ഞപ്പോൾ അമ്മയുടെ പ്രതികരണം എന്തായിരുന്നുവെന്നോ എന്നൊന്നും ഇപ്പോൾ ഓർമ്മയില്ല. കാലം ഓർമ്മകളെ മങ്ങിച്ചുകഴിഞ്ഞിരിയ്ക്കുന്നു. ചേട്ടൻ്റെ കല്യാണം നടക്കുന്നതിന് ഒന്നുരണ്ടു മാസം മുൻപാണ് പറഞ്ഞതെന്ന് തോന്നുന്നു. ഞാനും അമ്മയും അടുക്കളയിലിരുന്ന് ചപ്പാത്തിയുണ്ടാക്കുന്നതും ഇതിനെപ്പറ്റി സംസാരിയ്ക്കുന്നതും ചെറുതായി ഓർമ്മ വരുന്നു. അങ്ങനെയാണോ ആദ്യം പറഞ്ഞത്? അറിയില്ല. എൻ്റെ സ്വത്വത്തെപ്പറ്റി എനിയ്ക്ക് പൂർണ്ണമായ തിരിച്ചറിവുണ്ടായതിനു തൊട്ടുപിന്നാലെയാണ് അമ്മയോട് പറഞ്ഞത് എന്ന് ഉറപ്പാണ്. അമ്മയോട് പറയുന്നതിനു മുൻപ് ഒരു കസിനോട് മാത്രമേ ഞാനിത് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. അമ്മയ്ക്ക് വളരെ വിഷമമായി. ഇതിനെപ്പറ്റി ഇനി സംസാരിയ്ക്കേണ്ട എന്ന് പറഞ്ഞു എന്ന് തോന്നുന്നു.
അമ്മയോട് പറഞ്ഞ് താമസം കൂടാതെ ഞാൻ ബോംബെയിലേയ്ക്ക് തുടർപഠനത്തിന് പോയി. നല്ലവണ്ണം മാനസികസമ്മർദ്ദം അനുഭവിച്ചിരുന്ന കാലഘട്ടമായിരുന്നു അന്നൊക്കെ. ഡിഗ്രി കഴിയുന്നതുവരെ, എന്നെസ്സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, പഠനം അത്യാവശ്യം എളുപ്പമായിരുന്നു. പുതിയസ്ഥാപനത്തിൽ ഗവേഷണവിദ്യാർത്ഥിയായി ചേർന്നപ്പോഴാണ് പഠനത്തിൻ്റെ കാഠിന്യം തിരിച്ചറിഞ്ഞത്. ക്ളാസിൽ ആകെ രണ്ടു കുട്ടികൾ. എന്നോട് തീരെ താരതമ്യം ചെയ്യാനാവാത്ത വിധത്തിൽ സമർത്ഥനും ബുദ്ധിമാനുമായിരുന്നു ക്ളാസ്മേറ്റ്. മിക്ക ക്ളാസുകളിലും പഠിപ്പിയ്ക്കുന്നത് മുക്കാലും എനിയ്ക്ക് മനസ്സിലാവാറുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഹോംവർക്ക് ചെയ്യുന്നതിലുള്ള കഴിവുകേട്, പരീക്ഷകളിലെ തോല്വികൾ ഇവയൊക്കെ എന്നിൽ അപകർഷതാബോധം ഊട്ടിയുറപ്പിച്ചു. എനിയ്ക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ട ഒരു വിഷയത്തിന് അമ്പതിൽ ഏഴു മാർക്കാണ് എനിയ്ക്ക് കിട്ടിയത്; മറ്റേയാൾക്ക് നാൽപ്പത്തൊമ്പതും. ആ സ്ഥാപനത്തിൽ പഠിയ്ക്കാൻ തീരെ യോഗ്യനല്ല ഞാൻ എന്ന വിചാരം മനസ്സിനെ ബുദ്ധിമുട്ടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.
ഈ സമ്മർദ്ദത്തിന് പുറമേയായിരുന്നു, സെക്ഷ്വാലിറ്റിയോട് പൊരുത്തപ്പെടാനുള്ള പ്രയാസം. മനസ്സു നിറയെ ചോദ്യങ്ങളായിരുന്നു — എന്തിനു ജനിച്ചു? എന്തിനു വ്യത്യസ്തനായി? എങ്ങനെ ജീവിയ്ക്കും? സമൂഹം എങ്ങനെ അംഗീകരിയ്ക്കും? ആരുണ്ടാവും കൂടെ? ഈശ്വരനെ മനസ്സുകൊണ്ട് എത്ര പഴിപറഞ്ഞിട്ടുണ്ടെന്നുള്ളതിന് കണക്കില്ല. ചില രാത്രികളിൽ തലയിൽ തീകത്തുന്ന പോലെ തോന്നും. ഉറങ്ങാൻ കഴിയാറില്ലായിരുന്നു പലപ്പോഴും.
ചില പോസിറ്റീവ് കാര്യങ്ങളും അക്കാലത്ത് സംഭവിച്ചു. ഗവേഷണസ്ഥാപനമായിരുന്നതിനാൽ പൊതുസമൂഹത്തേക്കാൾ കുറച്ചുകൂടി വിശാലമായി ചിന്തിയ്ക്കുന്നവരായിരുന്നു അവിടുത്തെ എൻ്റെ കുട്ടുകാർ. അവരോട് പലരോടും ഞാൻ എൻ്റെ സ്വത്വം വെളിപ്പെടുത്തി. മിയ്ക്ക പേരും തിരിച്ച് ചോദ്യം ചോദിയ്ക്കാതെ അംഗീകരിച്ചു. ചില കൂട്ടുകാർക്ക് എന്നോടുള്ള സ്നേഹം അധികമായി എന്നാണ് തോന്നിയിട്ടുള്ളത്. അതിപ്പോഴും അങ്ങനെതന്നെയിരിയ്ക്കുന്നു. ഇതിനെല്ലാം പുറമേ, നഗരാന്തരീക്ഷം, സ്വന്തമായ വരുമാനം തന്ന സ്വാതന്ത്ര്യബോധം, ഇൻ്റർനെറ്റ് എന്നീ മൂന്നു കാര്യങ്ങളും മറ്റു ഗേ വ്യക്തികളെ പരിചയപ്പെടുന്നതിനും സപ്പോർട്ട് ഗ്രൂപ്പുകളുടെ അംഗമാവുന്നതിനും വഴിയൊരുക്കി. അതിനെല്ലാം താങ്ങായി കൂടെ നിന്നതും എൻ്റെ ഏറ്റവും അടുത്ത ചില സുഹൃത്തുക്കളും അതേ നഗരത്തിൽ തന്നെ പഠിച്ചിരുന്ന എൻ്റെ ഒരു കസിനുമാണ്. ഞാൻ ആരെയെങ്കിലും പുതുതായി പരിചയപ്പെടാൻ പോവുമ്പോൾ എവിടേയ്ക്കാണ് പോവുന്നതെന്ന് കൃത്യമായി മനസ്സിലാക്കിവെയ്ക്കുക, ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് എൻ്റെ സുരക്ഷയെക്കരുതി എന്നെ വിളിച്ച് ചോദിയ്ക്കുക എന്നിങ്ങനെ എല്ലാ രീതികളിലും അവരെല്ലാം എന്നെ പരിപാലിച്ചിട്ടുണ്ട്. അവരോടെല്ലാം എത്ര നന്ദി പറഞ്ഞാലാണ് മതിയാവുക എന്നറിയില്ല.
ഇക്കാലങ്ങളിലൊന്നും തന്നെ ആദ്യത്തെ ആഘാതത്തിൽ നിന്ന് മുക്തയായിരുന്നില്ല അമ്മ. നിരാശയിൽ മുങ്ങിക്കഴിയുകയായിരുന്നു അവർ. തൻ്റെ ജീവിതത്തിൻ്റെ അർത്ഥം മുഴുവൻ നഷ്ടപ്പെട്ടതായി അമ്മയ്ക്ക് തോന്നിയിട്ടുണ്ടാവണം. പലതവണയും “എനിയ്ക്ക് മരിച്ചാൽ മതി” എന്ന് എന്നോട് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. നിസ്സഹായതയും ദേഷ്യവും സങ്കടവും കൂടിക്കലർന്ന വികാരങ്ങളായിരുന്നു അന്നൊക്കെ എനിയ്ക്ക്. എൻ്റെ കൂട്ടുകാർ അംഗീകരിയ്ക്കുന്ന അതേ ലാഘവത്തോടെ അമ്മയ്ക്കെന്നെ അംഗീകരിയ്ക്കാൻ എന്തുകൊണ്ട് കഴിയുന്നില്ല എന്നായിരുന്നു അന്നൊക്കെ എൻ്റെ വിചാരം. മറ്റ് ഏതൊരു വ്യക്തിയേക്കാളുമുപരി എൻ്റെ അവസ്ഥയിൽ വിഷമിയ്ക്കാനുള്ള കാരണം അമ്മയ്ക്കായിരുന്നു എന്ന് ഞാൻ ഇന്ന് തിരിച്ചറിയുന്നു.
ഇങ്ങനെയൊക്കെയായിരുന്നാലും അമ്മ എന്നെ ഒരിയ്ക്കലും തള്ളിപ്പറഞ്ഞിട്ടില്ല. തൻ്റെ സങ്കടങ്ങളും ആകാംക്ഷകളും പേടികളും ഒക്കെ എന്നോട് പങ്കുവയ്ക്കും. അമ്മയുടെ ഭാഷയിൽ, “നിന്നെക്കൊണ്ട് വന്ന വിഷമം നിന്നോടല്ലേ എനിയ്ക്ക് പറയാൻ പറ്റുള്ളൂ.”
ബോംബെയിലെ മൂന്നുകൊല്ലത്തെ വാസത്തിനു ശേഷം കൂടുതൽ പഠിയ്ക്കാൻ ഞാൻ അമേരിക്കയിലേയ്ക്ക് പോയി. കൂട്ടുകാർ തന്നെയായിരുന്നു അവിടെയും എനിയ്ക്ക് കുടുംബം. അമ്മയും ഞാനും അപ്പോഴും സെക്ഷ്വാലിറ്റിയെപ്പറ്റി അധികമൊന്നും സംസാരിച്ചിരുന്നില്ല. എനിയ്ക്ക് കല്യാണാലോചനകൾ വരുമ്പോൾ അമ്മ ഒഴിവുകഴിവുകൾ പറഞ്ഞ് അവയൊക്കെ വേണ്ടെന്ന് വയ്പിച്ച് എന്നെ സഹായിച്ചിരുന്നു അക്കാലമായപ്പോഴേയ്ക്കും. കുടുംബത്തിലെ മറ്റുള്ളവരുടെ കല്യാണങ്ങൾ തീരുമാനിയ്ക്കുകയോ നടക്കുകയോ ചെയ്യുമ്പോൾ അമ്മയ്ക്ക് വിഷമം കൂടും, “കല്യാണങ്ങൾക്കൊന്നും പോവാൻ തോന്നുന്നില്ല എനിയ്ക്ക്.”
കുറെക്കൂടി അഗ്രസീവ് ആയി അക്കാലത്ത് എൻ്റെ സ്വത്വം വീട്ടിലെ സംഭാഷണങ്ങൾക്കിടയിൽ ഞാൻ വെളിവാക്കിത്തുടങ്ങി. ആവശ്യത്തിനും അനാവശ്യത്തിനും ഒക്കെ സംഭാഷണങ്ങൾക്കിടയിൽ ഞാൻ എൻ്റെ വ്യക്തിബോധത്തെ പ്രകടമാക്കുമായിരുന്നു. അതിൻ്റെ ഭാഗമായി ഞാൻ ഡേറ്റിനു പോകുന്ന വ്യക്തികളുടെ ഫോട്ടോകൾ അമ്മയ്ക്ക് അയച്ചുകൊടുക്കാറുണ്ടായിരുന്നു. അമ്മ എൻ്റെ സന്ദേശങ്ങൾ അവഗണിയ്ക്കും.
ഞാൻ പോയ മിയ്ക്ക ഡേറ്റുകളും ലോകപരാജയങ്ങളായിരുന്നു. ഞാൻ താമസിച്ചിരുന്ന ആ കാട്ടുമുക്കിൽ എനിയ്ക്ക് ആരെയും കണ്ടുപിടിയ്ക്കാൻ പറ്റുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ലെന്നും ഞാൻ ഒറ്റയ്ക്കായിപ്പോവുമെന്നും ഒരിയ്ക്കൽ അമ്മയോട് സങ്കടപ്പെട്ടു. അതിനടുത്തനാളുകളിലൊരു ദിവസം രണ്ടമേരിയ്ക്കൻ മലയാളികൾ വിവാഹം ചെയ്ത ഒരു വാർത്ത പുറത്തുവന്നിരുന്നു. വിവാഹത്തിൻ്റെ ചിത്രങ്ങളുൾപ്പെടുന്ന ഒരു വാർത്താശകലം അമ്മയ്ക്ക് ഞാൻ പങ്കിട്ടു. “ഇതുപോലൊരാളെ കുട്ടന് കിട്ടും”, എന്ന് അമ്മ അതിന് മറുപടി അയച്ചു. അത് വായിച്ച് ഞാനനുഭവിച്ച സന്തോഷം പറഞ്ഞറിയിയ്ക്കാനാവില്ല. ആ ഒരാശീർവ്വാദം തരാനായി അമ്മ ആ നാലുകൊല്ലവും തയ്യാറെടുക്കുകയായിരുന്നു എന്ന് തോന്നിപ്പോയി.
അധികം താമസിയാതെ എൻ്റെ ആദ്യത്തെ യഥാർത്ഥപ്രേമബന്ധം ആരംഭിച്ചു. എൻ്റെ എക്സിൻ്റെ (ഞങ്ങളിന്നൊരുമിച്ചല്ല) ഫോട്ടോ അമ്മയ്ക്ക് അയച്ചുകൊടുത്തപ്പോൾ അമ്മ മറുപടി അയച്ചു, “കാണാൻ നല്ല ഭംഗിയുണ്ട്.” അതായിരുന്നു എന്നെസ്സംബന്ധിച്ച് ജീവിതം മാറിമറിഞ്ഞ ഒരു നിമിഷം. അമ്മയുടെ പിന്താങ്ങുണ്ടെങ്കിൽ എനിയ്ക്ക് എല്ലാം അതിജീവിയ്ക്കാം എന്ന് മനസ്സിൽ ഒരു തോന്നൽ ഉടലെടുത്തു. ഞാൻ കൂടുതൽ സന്തോഷവാനായി. ആകാംക്ഷകളും പരിഭ്രമങ്ങളും കുറഞ്ഞു. ആത്മവിശ്വാസം വർദ്ധിച്ചു. ഞാൻ വെറുതെ പറയുന്നതല്ല. പ്രിയപ്പെട്ടവരിൽ നിന്നു ലഭിയ്ക്കുന്ന പരിപൂർണ്ണാംഗീകാരത്തിൻ്റെ ശക്തി അത്ര വലുതാണ്.
ഞാനും എക്സും ഒരുമിച്ചായിരുന്ന കാലത്തൊക്കെ അമ്മയെ വിളിയ്ക്കുമ്പോഴെല്ലാം അമ്മ അയാളുടെയും സുഖവിവരം അന്വേഷിയ്ക്കും. ഞങ്ങൾ ഒരിയ്ക്കൽ കേരളത്തിൽ ഒരുമിച്ച് ചെന്നു. എൻ്റെ വീട്ടിൽ ഞങ്ങളിരുവരും താമസിച്ചു. അമ്മ അയാളോട് ഏറെ സ്നേഹത്തിലാണ് പെരുമാറിയത്. ഏതൊരു സ്റ്റ്രെയിറ്റ് കപ്പിളിനോടും എന്ന പോലെത്തന്നെ അമ്മ ഞങ്ങളുടെ ഒരുമയെ ബഹുമാനിച്ചു.
ഞാനും എൻ്റെ എക്സും നീണ്ട മൂന്നുകൊല്ലത്തിനൊടുവിൽ ഞങ്ങളുടെ ബന്ധം അവസാനിപ്പിച്ചു. ഞങ്ങളുടെ ബന്ധം തകർന്നതിലുള്ള വിഷമം അമ്മ വ്യക്തമായി പ്രകടിപ്പിച്ചിരുന്നു. അതുകൊണ്ടുതന്നെ, എൻ്റെ ബ്രേക്കപ്പ് കാലത്ത് എല്ലാവരേക്കാളും എനിയ്ക്ക് താങ്ങായതും അമ്മയാണ്. വിഷമങ്ങൾ അമ്മയോട് പറയുമ്പോഴായിരുന്നു ഒരാശ്വാസം കിട്ടിയിരുന്നത്.
വളരെ ചാരിതാർത്ഥ്യം തരുന്ന ഓർമ്മകളുള്ള എൻ്റെ ആ പ്രേമബന്ധം, തിരിഞ്ഞുനോക്കുമ്പോൾ, അമ്മ എന്നെ പരിപൂർണ്ണമായി അംഗീകരിയ്ക്കാനുള്ള ഒരു നിമിത്തം കൂടിയായിരുന്നു എന്ന് തോന്നിപ്പോവുന്നു. ഇന്നു ഞാൻ മറ്റൊരിടത്തിരുന്ന് ഈ ഓർമ്മകളെഴുതുമ്പോൾ അമ്മയോടുള്ള കൂറും നന്ദിയും ഉള്ളിൽ വീണ്ടും വന്നു നിറയുകയാണ്. ഈ കാലയളവിൽക്കൂടി ഞാനും അമ്മയും ഒരുമിച്ച് തെളിഞ്ഞു. അമ്മ കൂടുതൽ അമ്മയായി; അത്രതന്നെ ഞാൻ അമ്മയുടെ മകനുമായി.
കുട്ടിയുടെ വ്യതിരിക്തതയെ ഉൾക്കൊള്ളുക എന്ന ദുഷ്കരമായ ഗർഭഭാരം. വാക്കുകൊണ്ടും മനസ്സുകൊണ്ടും കുട്ടിയെ പൂർണ്ണമായി അംഗീകരിച്ച് സ്നേഹിച്ച് അവരുടെ മനസ്സിനെ പരിപോഷിപ്പിച്ച് വീണ്ടും ഒരു വളർത്തൽ. ഇതെല്ലാം എൻ്റെ അമ്മ ജീവിച്ചുകാണിച്ചുതന്നുകൊണ്ടിരിയ്ക്കുകയാണ്.
Translation –
It has been many years since I came out to my Amma as gay. I was 21 years old at the time. I had just completed my graduation. I told her around the same time I got the opportunity to do higher studies with a stipend. I do not recall how I told her, or what her reaction was. Time has eroded my memories. I think I said it a couple of months before my elder brother’s wedding. I can faintly remember Amma and I having a conversation about this in the kitchen while making chappattis. Was that how I initiated the conversation about this? I cannot be sure. I know for a fact that I told her soon after I realised the truth about my identity. Before telling her, I had only spoken to a cousin about this. Amma was really sad. I think she asked me not to talk further about this.
Soon after coming out to Amma, I moved to Bombay for higher studies. I was under a lot of mental stress at that time. Until I completed my degree, studying was easy for me. However, when I started as a researcher in the new establishment, I began to struggle with the loftier academic demands at that place. There were just two students in my cohort. My classmate was incomparably smarter and more intelligent than me. I found it hard to follow most of what was being taught in the lectures. My inability to complete homework, and failure in exams filled me with an inferiority complex. I got seven marks out of fifty in a subject that I enjoyed; while the other person got forty-nine. My mind was riddled by the thoughts that “I am not deserving of studying in that institution”.
Above and beyond this stress, I was struggling to come to terms with my sexuality. My mind was full of questions: “Why was I born? Why am I different? How will I live? How will society accept me? Who will stand by me?” I have lost count of the number of times I cursed God. Some nights, I felt like my head was on fire. Very often, sleep evaded me.
Some positive incidents also occurred during this time. Since I was at a research facility, my friends there were more open-minded than the general public. I came out to many of them. Most of them accepted it without any questions. I feel that a few of my friends even started loving me much more than before. Apart from this, life in a city, financial independence, and access to internet enabled me to meet other gay individuals and be part of support groups. A cousin, who lived in the same city, and some friends supported me through my journey. They have all protected me whenever I went out to meet someone new by keeping track of exactly where I was going, checking in on me often, and so on. I don’t know if I can ever thank them enough.
During this period, Amma had still not gotten over the initial shock. She was drowning in her despair. She must have felt like her life lost its meaning. She has told me many times over, “I just want to die.” On hearing those words, my emotions were a mix of helplessness, anger and sadness. I used to wonder why Amma could not accept me with the same ease that my friends could. Today, I realize that she had much much more of a reason to be sad about me than any other person would ever have.
Despite all this, Amma never disregarded me. She would share her grief, anxiety, and fear with me. In her own words, “Who else will I share this sorrow caused by you, other than you.”
After my three-year stint in Bombay, I moved to America for further studies. Even there, my friends were my family. Amma and I still did not talk about my sexuality. She, however, helped me by getting rid of marriage proposals that came my way.. Her sadness would deepen when weddings would happen in the family. “I don’t feel like going to any weddings.”
Around the same time, I started being more aggressive about expressing my identity during conversations with family. I used to bring in my identity in conversations whether it was necessary or not. I would also send photos of the people that I was going on dates with to my mother. She would ignore those messages.
Most of my dates were monumental failures. I once complained to my mother that I did not think that I would ever find anyone in that godforsaken little town and that I would be alone forever. A few days later , I shared a news report about a Malayali American couple’s wedding along with their photos with her. “My dear child will also get someone like this,” she replied. I cannot explain the happiness I experienced reading that message. It seemed to me that she was preparing herself those four years to give me that one blessing.
Soon after, my first real love story began. When I sent my ex-boyfriend’s (we are not together anymore ) photo to her, she replied, “He is handsome.” That was the moment my life changed. I started to believe that I can overcome everything if I have my Amma’s support. I became happier. Anxiety and stress reduced. Confidence increased. It is not an exaggeration to say that the strength one derives from the complete acceptance of loved ones is immense.
In the years that my ex and I were together, Amma, during every phone call, would also enquire about his well being. Once, when we visited Kerala together and stayed at my home. She was very loving towards him. She respected our togetherness like she would that of any straight couple.
After three long years of being with each other, my ex and I ended our relationship. Amma clearly expressed her disappointment about us splitting up. Because of this, she was my biggest support during the breakup period. It was only when sharing my sorrows with her, that I felt some sense of relief.
In hindsight, it appears to me that my satisfying relationship served also as a harbinger for my mother accepting me. When I pen these memories from a different place, gratitude and affection for Amma fill my heart. Amma and I brightened together through this time. She evolved as a mother; I became much more of her son.
The tough pregnancy of understanding her child’s difference, accepting him wholly, and nourishing his mind yet again with love; my Amma continues to show me all of this by just being herself.
Submitted by anon:
Coming out to my parents was (obviously) a long time coming. I guess, we all organically reach a stage where we just can’t hide anymore. After years of waiting for “the right time” and certain health scares (because we underestimate how mental health affects the physical), D day had finally arrived for me.
We tend to get into certain conversations with preconceived notions which usually become irrelevant eventually. While I knew that my parents would not have an extreme reaction to the news that their son was gay, my worry was stemming more from how would it affect them in the long run and if it was the right time, considering they had certain (and often much larger) worries of their own to deal with.
I had assumed that my father, with whom I don’t always meet eye to eye but has always encouraged both his kids to have individuality and a life of their own, will be surprised but will also find a way to be okay with it. I was worried about my mother, who is basically Jaya Bachchan from K3G and Ratna Pathak Shah from Kapoor and Sons, rolled into one. My sister already knew and that was a huge support. Siblings are truly a boon .
After sipping on some liquid courage and a lot of pacing around, I did finally say it out loud. Imagine my wonder when my mother didn’t even shed a tear where I was expecting at least some semblance of wailing and chest thumping. Both of them were shook obviously and had the usual questions: When/How did you know? Are you dating someone? Was it because you grew up in a boys hostel?, etc.All of which I had anticipated. But I was stumped when mom actually took the lead and said, “Haan, so what? We live in the 21st century and even if we don’t understand a lot, give us the benefit of doubt that we will because you are our son at the end of it all.” Dad, a firm believer of destiny, still maintains that acceptance of what is written for us in the stars was key to him accepting me, as I am. Considering that Indian society is not completely accepting of the LGBTQIA+ spectrum, my parents did maintain that I should keep this between us and close friends. Acceptance and change does not occur in a day. But to my family’s credit, they are trying hard everyday and sometimes that’s all that matters. So yeah, the 12-year build up in my life for the arrival of this day was, by the end of it, pretty anticlimactic according to my expectations!
As for me, all the cliches are true, people. I did feel an immense weight lifting off my shoulders.I sleep better at night and absolutely nothing has changed. My mom still has her dramatic, filmy moments, my father and I still don’t exchange a whole lot of words though he has started taking me a little more seriously and my sister; well she is as annoying as ever!
Submitted by Kavita N (PR Manager)
My coming out story goes way back. I had only just started dating my first boyfriend at 13 and everything seemed great until I started to realize my very real attraction towards women. At the time this feeling confused me – how could I be attracted to someone of the same sex?No picture perfect fairytale they taught you growing up ended up with two women. But, I was lucky,my best friend’s older sister is lesbian, and although we didn’t really understand it as teenagers, it started to become very apparent to me that I might identify the same way.
So, I worked up the courage to tell my best friend about these feelings, and I still can’t believe I got so lucky because she encouraged me to explore my sexuality. She had her sister hook me up with my first LGBTQIA+ book club so I could meet other people who identified differently. I didn’t realize at the time, but it was such a pivotal moment in me understanding that I didn’t have to be one way or the other;that it was okay for me to want to date and feel sexually attracted to multiple genders. When I noticed all of those people were just as worried as I was about what others might think of them, I decided that I didn’t want to feel ashamed of those feelings anymore.
So, I took a big leap and came out to my baby sister as pansexual. I was ready for disgust and arguments, but only to be met with complete acceptance and love. I really believe that the support from someone I deeply loved gave me the courage to be confident in my sexuality. It didn’t matter to me what people thought about me anymore, it only mattered how I felt. Coming out became a whole lot easier knowing that I would always have people who loved and cared for me just FOR ME and not for my sexual orientation. Coming out made me feel secure and content with who I am. I think the confidence that I exuded made other people more accepting. Perhaps they had never seen contentment like that.
Everyone deserves to be loved and respected for who they are. Happy Pride!
Sabudana Things 